زندگی سوت قطاری است که در خواب پلی می پیچد .  

                                                                                                         سهراب سپهری

          و چه نزدیک ها که دور نرفت !

         و من بر رشته صدایی ره سپردم

         که پایانش در تو بود .

          آمدم تا ترا بویم ،

        و تو زهر دوزخی ات را با نفسم آمیختی

         به پاس این همه راهی که آمدم.

                                  سهراب سپهری

       لحظه ها می گذرد :

      آنچه بگذشت ، نمی آید باز .

      قصه ای هست که هرگز دیگر

      نتواند شد آغاز .

                  سهراب سپهری

           تا حرف من پذیرد آخر که ؛ زندگی

          رنگ خیال بر رخ تصویر خواب بود.

        دل را به رنج هجر سپردم ، ولی چه سود ،

         پایان شام شکوه ام ،

         صبح عتاب بود.

        چشمم نخورد آب از این عمر پر شکست :

        این خانه را تمامی پی روی آب بود.

                                 سهراب سپهری

         کس خبر کی یابد از ویرانه ام ؟

        با درون سوخته دارم سخن ،

       کی به پایان می رسد افسانه ام ؟

       دست از دامان شب برداشتم ،

       تا بیاویزم به گیسوی سحر .

      خویش را از ساحل افکندم در آب ،

        لیک از ژرفای دریا بی خبر .

                           سهراب سپهری