رسالت ما در کانگ فوتوآ۲۱چیست:

ما انسانها در واقع دو گروه هستیم .دو گروهی،که حکم دو رود را داریم. دو رودی که از ابتدای آفرینش ،دارای جهت یکسانی بودیم. جهتی که خالقمان از ما انتظار داشت در آن هدایت شویم و هدایت کنیم نه تنها در آن راه برویم ، بلکه انسانهایی را با خود همراه کنیم.ولی در نهایت ما انسانها به دو رود تبدیل شدیم .یکی از رودها راه خود را کج کرده، تا جایی که از آن آب پاکی ،به مرداب تبدیل شده وتنها تعدادی حشره ی موذی دور خود جمع کرده .وقصد آن را دارد، تا عابری که از آن راه عبور میکندرا در خود غرق کند. تا جایی که از شدت ناراحتی ،گل نیلوفر از این عمل متأسف شده ، و به حال او ،در میان پلیدی زیبایی آفریده واما ما امید آن را داریم. که رودی باشیم به امید پیوستن به دریا، به امید در آماج تلاطم قرار گرفتن برای خود سازی، تا آن روز که خورشیدی بر ما بتابد، واز حرکت جمعی ما ابری به وجود آید .ابری که انسانهای پاک در آن قرار دارند. انسانهایی که با عشق به خود شناسی آمده اند. وقصد آن را دارند که ،در سرزمینی ببارند که در آنجا آهویی تشنه ،دردشت آن چشم به راه قطره آبی دارد.پرنده ای تشنه که در آنجا در حال جان دادن است و یاری من و تو را میطلبد. پیرمرد چاه کن که با دیدن من و تو خوشحال میشود وبا عشق بیشتر به کار خود ادامه میدهد.دهقانی که به امید رسیدن این باران، بذری میکارد ،تا قوت سالیانه خود را تأمین کند.آن در خت تشنه که دوست دارد سبز باشد تا عابری خسته در زیر آن سایه بگیرد “ پس بیاییم به دریایی متصل شویم .که خواسته های ،چشم در راهی را بتوانیم برآورده کنیم 

) درود بر شما ای عارفان خطه ی طریقت ......توآ (21

مرغ چون از زمین بالا پرد،اگرچه به آسمان نرسداین قدر باشد که از دام دور باشد.همچنین اکر کسی درویش شود وبه کمال درویشی نرسد،این قدر هست که از زمره ی خلق واهل بازار ممتاز باشد.