عاقبت کار

عاقبت رستم- این قهرمان بی‏بدیل ایرن- بعد از رنج‏های فراوانی که کشید خود حکایتی سوزناک است.

رستم برادری ناتنی نام «شغاد» داشت. شغاد پسر زال اما از کنیزکی آواز خوان و مطرب بود. شغاد در کابل زندگی می‏کرد و داماد شاه کابل شده بود. شاه کابل هم هر سال باج و خراجی به رستم می‏‏داد این مسئله شغاد را ناراحت کرده بود و نهایتاً با شاه کابل هم‏داستان شد تا رستم را از بین ببرد. نقشه را این گونه آغازید:

رستم و زواره را برای شکار دعوت کرد و در شکارگاه صدچاه کند که بر دیواره‏ها و عمق آنها خنجرها و نیزه‏های بسیار تعبیه شده بود و روی آنها را به گونه‏ای پوشاند که هیچ معلوم نباشد.

رستم در شکارگاه به چا‏ه‏ها نزدیک می‏شود اما رخش از بوی خاک تازه از رفتن باز می‏ماند.

رخش متوجه می‏شود که بین دو چاه گرفتار شده و آرام سم بر زمین می‏کوبد و حرکت نمی‏کند. رستم بر او خشم می‏گیرد و باتازیانه او را می‏زند تا اسب راه رود اما رخش تعادلش را از دست می‏‏دهد و در چاهی فرو می‏افتد ،خنجرها و نیزه‏های تیز بدن او و سوارش را از هم می‏درند . رستم در حالی که هنوز نیمه جانی دارد چشم باز می‏کند و شغاد را بر سر چاه می‏بیند و ماجرا را در می‏یابد پس به نیرنگ ازو می‏خواهد که لااقل تیر و کمانی به رستم بدهد تا اگر شیری به او حمله کرد از خود دفاع کند شغاد چنین می‏کند و رستم نیز تیر را به سوی شغاد نشانه می‏رود شغاد به سمت درختی می‏گریزد اما دیر شده رستم با یک تیر او را به درخت می‏دوزد و خدا را برای آنکه فرصت انتقام به او داد شکر می‏کند و جان می‏بازد زواره هم در چاهی دیگر می‏افتد و این‏چنین دوران قهرمانان اسطوره‏ای به پایان می‏رسد. بعدها فرامرز پسر رستم انتقام او را از شاه کابل می‏گیرد و پرونده این نابرادری بسته می شود.

یادم آمد ،هان ،

داشتم می گفتم:آن شب نیز

سَورتِ سرمای دی بیدادها می کرد

وَ چه سرمایی، چه سرمایی!

باد برف و سوز وحشتناک

لیک،خوشبختانه آخر، سرپناهی یافتم جایی

گرچه بیرون تیره بود وسرد، همچون ترس؛

قهوه خانه گرم وروشن بود، همچون شرم.

گرم،

از نفسها، دودها، دمها،

از سماور از چراغ ، از کپه آتش ؛

از دم انبوه آدمها .

وفزونتر زان دگرها ،مثل نقطه مرکز جنجال ،

از دم نقّال.

همگنان را خون گرمی بود.

قهوه خانه گرم وروشن ، مرد نقّال آتشین پیغام ،

راستی کانون گرمی بود.

شیشه ها پوشیده از ابر وعرق کرده،

مانع از دیدار آن سوشان

پرنیانی آبگین پرده.

بر سرش نقّال ،

بسته با زیباترین هنجار،

به سپیدی چون پر قو، مَلملین دستار .

بسته چونان روستایان خراسانی ،

با ستانگان یادگار ، از روزهای خوب پارینه ؛

یک سرش چون تاج بر تارک،

یک سرش آزاد،

شکّر آویزی حمایل کرده بر سینه.

مرد نقال ـ آن صدایش گرم ، نایش گرم،

آن سکوتش ساکت وگیرا،

ودمش ، چونان حدیث آشنایش گرم ،

آن بر افشانده هزاران جاودانه موج

با بم و زیر وحضیض واوج،

آن به آیین گونه گون اسلوب وهنجارش،

با سکوت و وقفه اش دلکش

همچنان که جنبشش آرام و رفتارش

راه می رفت و سخن می گفت .

چوبدستی منتشا مانند در دستش ،

مستِ شور و گرم گفتن بود.

صحنهء میدانک خود را

تند وگاه آرام می پیمود.

همگنان خاموش .

گرد بر گردش به کردار صدف بر گرد مروارید،

پای تا سر گوش:

برای دیدن به ادامه مطلب مراجعه کنید...